Olivier Duhamel streeft ernaar om de schoonheid en de emoties die hij ziet in zijn studieonderwerpen vast te leggen, maar zijn kunstenaarsidentiteit evolueert voortdurend en om hem te beschrijven is inderdaad gericht op een zeer ongrijpbaar doel. Hij is een productief kunstenaar die door jarenlange beoefening van de aloude discipline van het levenstekenen de menselijke vorm onder de knie heeft gekregen. Hij bouwde aanvankelijk een reputatie op als een nauwgezette portretkunstenaar en vestigde zich vervolgens als een toonaangevende Nieuw-Zeelandse beeldhouwer met zijn delicate en elegante bronzen beeldjes. Eén aspect van zijn praktijk blijft echter constant in zijn inspiratiebron, het vrouwelijk naakt. „Ik hou echt van hedendaagse dans en zou willen dat ik met mijn sculpturen net zoveel schoonheid en emotie kon vastleggen als dansers met hun lichaam kunnen uitdrukken”

Zijn recentere houten sculpturen en zijn onderzoek naar digitale media zijn dwangmatig kijken en mensen zijn vaak gefascineerd door hun fluctuerende lichten of door de doorschijnendheid van zijn acrylwerken, waardoor zijn vrij klassieke en academische vormen een resoluut eigentijdse textuur krijgen. Eenmaal omgevormd tot statische beeltenissen, behouden de vormen van zijn model verrassend genoeg hun beweging; de vakkundige aandacht van de kunstenaar voor details brengt hun gelaat en persoonlijkheid naar voren. Door de doorschijnendheid van het acryl reflecteert het licht de vitaliteit en de dynamiek van de pose. Op dezelfde manier zorgt de dubbele tint van de stukken hout voor highlights die verschijnen of afnemen, afhankelijk van het gezichtspunt, waardoor het uiterlijk en de textuur van de topografie van de sculptuur veranderen. De stijfheid en sterkte van deze materialen staan duidelijk tegenover de zachtheid en soepelheid van het lichaam, maar onder de handen van de beeldhouwer worden de rondingen van het vlees en de huidplooien subtiel voorgesteld om de schoonheid, energie en sensualiteit van deze vrouwen te vieren.

‍